Χμ,βγαίνουμε,πίνουμε και στροβιλιζόμαστε;Ναι,το ζούμε επικίνδυνα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης την νύχτα.
Βέβαια,οι Arctic Monkeys λένε the nights were mainly made for saying things that you can't say tomorrow day.
Το βράδυ,όλα φαίνονται διαφορετικά.Η πόλη δείχνει την πραγματική ομορφιά της.Από την Ροτόντα και την Ικτίνου μέχρι την Πλατεία Αριστοτέλους και τα Πανεπιστήμια όλα είναι φωτεινά και διαφορετικά.Παντού νέος κόσμος που γελά,συζητά,τσακώνεται,ερωτεύεται,χωρίζει και πάλι από την αρχή.
Εκεί γύρω στις 3 με 4 όλα φαίνονται πιο εύκολα,πιο ωραία.Ζαλισμένα βλέμματα,στραβά χαμόγελα,γέλια και μουσικές.Κάπου ανάμεσα σε αυτά βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από σκέψεις που μας βασανίζουν όλη μέρα.Παίρνουμε αποφάσεις σε δευτερόλεπτα για θέματα που μας απασχολούν βδομάδες.Έτσι απλά.Χωρίς αναβολές.Μιλάς σε παλιούς γνωστούς που φοβάσαι ότι σε έχουν ξεχάσει αλλά τελικά σε θυμούνται καλύτερα κι από το τι έφαγαν χθες,στέλνεις μηνύματα για να πεις πως νιώθεις (φάση Kavinsky-Nightcall),γνωρίζεις νέους ανθρώπους ακόμα και νέες πτυχές του εαυτού σου.Συναντιέσαι με φίλους που έχεις να δεις καιρό και κάνεις λες και δεν έχει περάσει μια μέρα.Μιλάς Αγγλικά με Βέλγους ταξιδιώτες,βγάζεις παρατσούκλια σε άτομα που τυχαίνεις παντού μπροστά σου και τεστάρεις τις αντοχές σου στη Μαλαματίνα.
Τελικά τα βράδια είναι πιο εύκολο να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο,λες και λόγω του σκοταδιού δεν σε βλέπει κανείς.Δεν πιστεύω πως τις νύχτες λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε την μέρα.Απλά τα λέμε πιο εύκολα.Την μέρα θα χρειαζόμασταν λίγο περισσότερο χρόνο απλά και σε κάποια θέματα ο πολύ χρόνος είναι περιττός.
Καλώς ή κακώς αυτές οι νύχτες θα μας μείνουν. Ζείστε τες όσο δεν πάει.
xxx
Βέβαια,οι Arctic Monkeys λένε the nights were mainly made for saying things that you can't say tomorrow day.
Το βράδυ,όλα φαίνονται διαφορετικά.Η πόλη δείχνει την πραγματική ομορφιά της.Από την Ροτόντα και την Ικτίνου μέχρι την Πλατεία Αριστοτέλους και τα Πανεπιστήμια όλα είναι φωτεινά και διαφορετικά.Παντού νέος κόσμος που γελά,συζητά,τσακώνεται,ερωτεύεται,χωρίζει και πάλι από την αρχή.
Εκεί γύρω στις 3 με 4 όλα φαίνονται πιο εύκολα,πιο ωραία.Ζαλισμένα βλέμματα,στραβά χαμόγελα,γέλια και μουσικές.Κάπου ανάμεσα σε αυτά βρίσκουμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από σκέψεις που μας βασανίζουν όλη μέρα.Παίρνουμε αποφάσεις σε δευτερόλεπτα για θέματα που μας απασχολούν βδομάδες.Έτσι απλά.Χωρίς αναβολές.Μιλάς σε παλιούς γνωστούς που φοβάσαι ότι σε έχουν ξεχάσει αλλά τελικά σε θυμούνται καλύτερα κι από το τι έφαγαν χθες,στέλνεις μηνύματα για να πεις πως νιώθεις (φάση Kavinsky-Nightcall),γνωρίζεις νέους ανθρώπους ακόμα και νέες πτυχές του εαυτού σου.Συναντιέσαι με φίλους που έχεις να δεις καιρό και κάνεις λες και δεν έχει περάσει μια μέρα.Μιλάς Αγγλικά με Βέλγους ταξιδιώτες,βγάζεις παρατσούκλια σε άτομα που τυχαίνεις παντού μπροστά σου και τεστάρεις τις αντοχές σου στη Μαλαματίνα.
Τελικά τα βράδια είναι πιο εύκολο να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο,λες και λόγω του σκοταδιού δεν σε βλέπει κανείς.Δεν πιστεύω πως τις νύχτες λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε την μέρα.Απλά τα λέμε πιο εύκολα.Την μέρα θα χρειαζόμασταν λίγο περισσότερο χρόνο απλά και σε κάποια θέματα ο πολύ χρόνος είναι περιττός.
Καλώς ή κακώς αυτές οι νύχτες θα μας μείνουν. Ζείστε τες όσο δεν πάει.
xxx
