Mem.

Τώρα που πίσω από πέλαγα

έχουν χαθεί τα παλαιά μου οράματα
και δεν με φθάνει η μορφή τους
κι η ανάμνησή τους μ’ άφησε…

Δεν τό ’θελα ποτέ
σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω.
Μα είναι νύχτες,
κάποιες ατέλειωτες,
που από τα πέλαγα
όλως ακούραστα
τα παλαιά μου οράματα
τα φέρνω πίσω.

Οι αναμνήσεις όντως φεύγουν;Μπορείς απλά μια μέρα να αποφασίσεις με τον εαυτό σου ότι θα αφήσεις μια ανάμνηση πίσω σου;

Είναι δύσκολο.Οι αναμνήσεις είναι δικά μας βιώματα.Είναι κομμάτι της ζωής μας.Ουσιαστικά,δημιούργησαν αυτό που είμαστε τώρα.

Χρειάζεται,λοιπόν,να τις αφήνουμε πίσω μας;

Νομίζω πως όχι.Είναι όμορφο να μάθουμε να ζούμε ειρηνικά με αυτές.

Σου δίνουν την δυνατότητα να συγκρίνεις τον εαυτό σου τότε και τώρα.
Και η αλήθεια είναι πως αυτές οι συγκρίσεις είναι εξαιρετικές.Φέρνουν γέλια και μελαγχολία.

 Είναι αυθεντικό,είναι αθώο και είναι δικό μας.
Είναι εμείς.