Smile...No.Yes.No(?)

Η ζωη μας ειναι γεματη χαρουμενες και στεναχωρες στιγμες.Ειναι αναποφευκτο.Κανεις δεν ζει μια ζωη γεματη χαρα ή λυπη.

Ομως,μηπως υπερεκτιμουμε τη λυπη;Μηπως ειμαστε συνηθισμενοι στον πονο και υποσυνείδητα τον αναζητουμε;Μηπως,τελικα,δεν ξερουμε πως να ειμαστε ευτυχισμενοι;

Για παραδειγμα,ολοι εχουμε βρεθει σε περιεργες καταστασεις με ανθρωπους που αγαπαμε.Η ευκολη λυση:πας μιλας,ξεκαθαριζεις τα πραγματα.Ψεκαστε,σκουπιστε,τελειωσατε.Ουτε κλαματα,ουτε δραματα,ουτε τιποτα.Απλα τα πραγματα.Με αυτον τον τροπο,θα γλυτωναμε τον εαυτο μας απο μεγαααααααααααλο πονο!
Αλλα οχι!Μαλακες ειμαστε να παρουμε τον ευκολο δρομο;Εμεις,επειδη ειμαστε γαματοι^^,ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ,διαλεγουμε το δυσκολο δρομο.Συζηταμε με ολους τους υπολοιπους,βγαζουμε μονοι μας συμπερασματα,παιδευομαστε,μεχρι που τελικα παμε να μιλησουμε σε αυτον που θελουμε μετα απο καιρο.Ή μπορει να μην παμε και καθολου.

Goooood Job!

Πολλες φορες,παλι,κανουμε πραγματα χωρις να υπολογιζουμε τις συνεπειες.Μονο για να απαλλαγούμε απο το συναισθημα της στιγμης αντιδραμε,χωρις να σκεφτοματε το μετα.
Κανουμε κακες επιλογες,ετσι ''γιατι απλα μπορουμε''.Το μετα,ομως ειναι αυτο που ποναει πιο πολυ!

Ετσι,ομως,δεν ειναι σαν να τιμωρουμε τον εαυτο μας;Τον υποβαλουμε σε μια κατασταση,ψυχοφθορα και ασχημη.
Και μπορει να καταλαβαινουμε το λαθος που κανουμε,ομως παντα καταληγουμε να κανουμε τα ιδια.

Ανωμαλια;Μπορει...

Πολλες φορες,εχουμε στο μυαλο μας μια εξιδανικευμένη εικονα και αντιληψη της ευτυχιας.Και εκει χανουμε το παιχνιδι.Δυσκολευομαστε να βρουμε αυτο που ψαχνουμε...Καποιες αλλες φορες δεν το βρισκουμε ποτε.Αλλες φορες νιωθουμε οτι η ευτυχια που ζουμε δεν ειναι αρκετη...

Κι αλλες φορες επιδιωκουμε απλα τον πονο και την θλιψη.Για διαφορους λογους...

Ομως,ειναι καλο να επιδιωκουμε τη θλιψη;Μηπως αυτη μας κραταει μακρια απο πολλες ωραιες στιγμες της ζωης μας;

Γιατι στο τελος της ημερας αυτο που μενει,και αυτο που μετραει ειναι οι στιγμες!

xx